Het is dinsdagochtend, tijd om op te staan. Ik neem een frisse douche en kleed me aan. Beneden aangekomen zet ik koffie en met het kopje in de hand loop ik naar de eettafel. De zon schijnt door de ramen en verlicht de eetkamerbank waar ik besluit te gaan zitten. Het is stil in huis. Deze uurtjes in de stille ochtend noem ik mijn ‘gouden uurtjes’. Er zijn geen prikkels en er is tijd, ruimte en vooral de focus te mijmeren. Op deze 5 november sla ik mijn laptop open. Bovenaan staat een bericht, geschreven midden in de nacht. Het onderwerp luidt: Begeleiding bij leven. Het bericht luidt:
Onlangs is duidelijk geworden dat ik, na 2x te zijn genezen van borstkanker, nu toch ongeneeslijk ziek ben. Ik ben nog in behandeling om te proberen de ziekte te vertragen, maar ik merk dat ik door dit bericht sterk de behoefte heb om de weg naar het einde en het afscheid goed voor te bereiden. Ik heb een fantastische man en een zoon van 10 die ik helemaal niet wil achterlaten, maar helaas heb ik weinig keus. Ik las op jullie site dat jullie ook gezinnen begeleiden in een dergelijke fase. Misschien ben ik wat vroeg, maar zou het mogelijk zijn om hier eens over in gesprek te gaan?
Natuurlijk ontvangen wij in ons werk dagelijks mails die gaan over leven en dood. Niets ‘bijzonders’ zou je zeggen. Maar deze e-mail resoneert. Tussen alle regels door lees ik: eerlijkheid, leiderschap, realisme, nederigheid, moederschap, liefde en vooral; haast. Het staat er niet letterlijk en toch ‘lees’ ik het. Mijn intuïtie volgend bel ik direct en kort daarna zitten we aan ons ‘rondetafelgesprek’.
Zij delen over wie ze zijn, hoe ze elkaar ontmoet hebben. Ze vertellen over hun prachtige zoon en over alles wat hun is gebeurd. Over de aankomende chemo’s en hoe moeilijk ze het vinden hun
zoontje dit proces ‘weer’ te moeten laten meemaken. Dat alles zo snel gaat sinds de kanker voor de derde keer bij hen in huis is komen wonen. We spreken over wat het met hen doet als individu, als stel, als gezin en wat het effect is binnen de familie en op school van hun zoon. Wat me vooral opvalt en raakt is hun liefde. Zo samen, puur, oprecht en zuiver is ieder woord dat ze uitspreken. Het gesprek geeft ruimte; zo spreken ze uit. Het delen, het gezien worden en weten dat er iemand is die in hun rug zit tijdens deze reis, vinden ze een geruststellend idee. De groepsapp wordt gemaakt en zo start mijn begeleiding.
Nog geen week later blijkt ze ingehaald door de kanker. Het is schrijnend te zien hoe zij telkens moeten schakelen door de snelheid waarmee alles gaat. Hun liefde belandt door alles wat gebeurt op een nog diepere laag en is, in al het verdriet, prachtig te aanschouwen en voelen. Tijd, het is een woordje van niets en wat nemen we het toch vaak voor lief. Maar zoals Youp van ’t Hek zingt: ‘Niemand weet hoe laat het is…’
Op Tweede Kerstdag overlijdt zij; omringd door liefde. De tijd heeft hen ingehaald maar de liefde overwint.
Deze column werd gepubliceerd in Vakblad Uitvaart, januari/februari (1/2025).
Patty Duijn is rouwdeskundige, uitvaartbegeleider en ‘rouwdoula’ en geeft leiding aan Team Patty Duijn.
