Dit interview is eerder gepubliceerd in Vakblad Uitvaart, in maart 2016
Eveline Rosenhart speelt cello en verzorgt naast haar werk bij het Gelders orkest optredens op uitvaarten en herdenkingsdiensten. Ze heeft soms voor haar optreden nog tranen in de ogen: ‘Contact nabestaanden even waardevol als applaus’
Hoe bent u in dit werk terechtgekomen?
“Tien jaar geleden besloot ik mijn baan bij het Gelders orkest nog voor 75 procent te gaan doen. Ik brainstormde met vrienden over de verdere mogelijkheden, en we kwamen uit op de uitvaart. Een andere sfeer, andere omgeving. Het leek me leuk, maar ook spannend. Ik kende de wereld van mensen die overlijden helemaal niet goed. Mijn eerste ontmoeting was bij mensen thuis in Deventer, waar ik een voorgesprek had. ‘Mag ik kennismaken?’, vroeg ik bij binnenkomst. Ik had de kist al zien staan. Voor mijn gevoel was het goed om dat te doen. Het voorspelen was wennen, helemaal alleen voor een klein groepje, en niet tussen tachtig anderen op een podium. Maar ook heel bijzonder. Mensen zijn vaak heel open, vertellen verhalen over de overledene. Het is een bijzondere periode in hun leven waar je even onderdeel van bent.”
Wat heeft u ervoor moeten doen?
“Ik begon met twee cd’s te maken met muziek waarvan ik dacht dat het geschikt zou zijn: één voor piano en cello, en één voor gitaar en cello. Zo kon ik een repertoire aanbieden. Daarnaast heb ik een website laten maken om me te presenteren.”
Hoe ziet het werk er precies uit?
“Bij een uitvaart speel ik vaak vier muziekstukken. Bij binnenkomst, bij het weggaan en nog twee tussendoor. Een veelgevraagd stuk bij het binnenkomen is ‘Spiegel im Spiegel’ van Arvo Pärt. Heel ijle en harmonieuze klanken, in combinatie met piano. Gedragen muziek. Daarna speel ik vaak wat levendiger stukken.”
Wat vindt u het mooist?
“Het contact met de nabestaanden. Ontroerende reacties zoals: ‘Had de overledene je nog maar leren kennen’. Voor mij zijn die reacties even mooi als het applaus dat ik krijg bij het orkest.”
Wat vindt u moeilijk?
“Vijf jaar geleden heb ik afscheid genomen van een eigen goede vriendin. Ze wilde graag dat ik zou spelen op haar uitvaart. Dat heb ik gedaan, en ik heb er ook bij gesproken. Dat vond ik moeilijk. Bij het spelen probeer ik wel te voelen, maar niet te veel emotie toe te laten. Al kan het zijn dat ik vlak van te voren nog met de tranen in de ogen zit. Maar hier kwam het even heel dichtbij.”
Bent u anders naar de dood gaan kijken door dit werk?
“Ik weet nog steeds niet veel over de dood, maar wel over afscheid nemen van dierbaren. Er zijn mensen die weten dat ze doodgaan, en die mij bellen en vragen voor hun eigen uitvaart, die de uitvaart helemaal regisseren. Zoiets zou ik zelf nu nog niet kunnen bedenken.”
Wat heeft dit werk u opgeleverd?
“Sinds kort ben ik bezig met een studie bij het Centrum voor Leven en Intuïtie. Dat gaat onder andere over het innerlijk weten, en over verbinding zoeken met jezelf en anderen. Ik vind het belangrijk dat ik me laat raken, want ik denk dat anderen dat ook merken in je spel. Dat ervaar ik heel sterk in dit werk, de connectie.”
auteur: Tirzah Schnater
