Dit interview is eerder gepubliceerd in Vakblad Uitvaart, in september 2016
Marjolein Karel (45) werkt al dertien jaar als consulent zorgbemiddeling bij de Uitvaart Informatie Hulplijn in Enschede. Ze staat mensen te woord
met allerlei vragen rondom het overlijden: ‘Ik help mensen hun weg te vinden’
Hoe bent u in dit werk terechtgekomen?
“De hulplijn is in 2002 opgericht door een aantal ondernemingen dat vond dat mensen met vragen rondom het overlijden nergens echt terechtkonden. Ik ben er in 2003 bijgekomen. Ik heb een P&O-achtergrond en zocht na de geboorte van mijn zoon een andere baan. Bij het uitzendbureau werd deze baan voorgesteld en ik dacht meteen: ‘Dit is mijn baan!’”
Hoe ziet uw dagelijks werk eruit?
“Toen ik begon, kregen we drie tot vier telefoontjes per week. Dat zijn er nu driehonderd per maand en via de website krijgen we ook nog allerlei vragen. Mensen bellen de hulplijn met vragen over zaken die voor, tijdens en na een uitvaart spelen. Over de kosten van een uitvaart, verzekeringen, juridische vragen over de erfenis, rouwverwerking, het invullen van een wilsbeschikking. Maar ook steeds meer over het ter beschikking stellen van het lichaam aan de wetenschap of zelfs mensen met suïcidale gevoelens. Ik verwijs hen door naar onze notarissen, de juiste hulpverlening, ik vertel ze waar ze de juiste formulieren kunnen vinden of geef hun gegevens – met toestemming – door
zodat ze teruggebeld worden. Er zijn veel experts betrokken bij de hulplijn die ik om advies kan vragen: notarissen, verzekeringsmensen, uitvaartondernemers, noem maar op.”
Wat vindt u het mooiste aan uw vak?
“Mijn moeder overleed toen ik negen was. Toen was er geen rouwondersteuning of andere hulp in beeld. Met dit werk kan ik mensen helpen hun weg te vinden. Ik zie mezelf niet als hulpverlener; ik hoor vragen zakelijk aan. Maar er is wel begrip. Ik herinner me een vraag van een nabestaande wiens overleden vader in Zweden begraven zou worden. Meneer had altijd de wens om in Nederlandse grond begraven te worden, alleen kon dat niet. We zijn toen samen op het idee gekomen om Nederlandse potgrond naar Zweden te sturen. Dat is natuurlijk grappig, maar toch ook best mooi dat we op zo’n creatieve manier een oplossing konden vinden.”
Wat vindt u moeilijk aan uw werk?
“Ik krijg weleens een telefoontje van iemand die aan zelfmoord denkt. Dan probeer ik door te verwijzen naar 113online of andere hulpverlening. Echt veel meer kan ik niet doen. Dan hoop je maar dat de beller uiteindelijk hulp zoekt. Ook had ik ooit een weduwnaar aan de telefoon wiens vrouw bij de bevalling was overleden. Dat zijn wel situaties die je raken. Dan ga ik daarna even naar buiten of ik praat met collega’s.”
Kijkt u anders naar de dood door dit werk?
“Niet echt. Wat ik wel zie is dat mensen zich niet goed voorbereiden op de dood en dat is jammer, want dan mis je wat er allemaal kan. Dan is de uitvaart geweest en dan denk je: had ik maar geweten dat het ook anders kon.”
Zou u een ander vak in deze branche willen doen?
“Ik heb echt wel wat met de uitvaartbranche, ik heb groot respect voor uitvaartleiders. Maar ik zou dat niet kunnen, dan ga ik meehuilen met de nabestaanden. Nee, voor mij is het goed dat er een laptop of een telefoon tussen zit.”
auteur: Alexandra Sweers
