Dit interview is eerder gepubliceerd in Vakblad Uitvaart van september 2018.
Kim Pors
Jarenlang organiseerde ze grote evenementen in Rotterdam. Ze zocht meer zingeving en besloot uitvaartbegeleider te worden. Graag zoekt ze samen met nabestaanden naar het afscheid dat het beste bij hen past.
“Ik had een ontzettend leuke, afwisselende baan als projectmanager in de evenementenbranche. Steeds vaker merkte ik echter dat het werk me meer energie kostte dan dat het me opleverde. Ik miste ook zingeving. Een jaar of zes geleden raakte ik in gesprek met een freelancer die zowel in de evenementen- als in de uitvaarbranche werkzaam was. Mijn interesse was gewekt.
Steeds als ik mijn leven overdacht en me afvroeg of dit het nou was, was er een stemmetje in mijn hoofd dat fluisterde ‘uitvaartverzorgster’. Het stemmetje werd luider en luider tot ik er niet meer omheen kon. Een uitvaart is goedbeschouwd ook een evenement en daar had ik jarenlang ervaring in. Ik schreef me in voor de opleiding tot uitvaartbegeleider en zegde mijn baan op. Het leek me spannend om in contact te komen met overledenen, maar tijdens de meeloopstages in het mortuarium ging dat me prima af.
Mijn opleiding was afgerond en ik ging op zoek naar een baan. Ik was echter niet de enige en ik geloofde niet zo in sollicitatiebrieven, omdat het in de uitvaartbranche draait om persoonlijk contact. Ik besloot er daarom voor te zorgen dat ik mensen in de branche leerde kennen. Ik hielp mee met de organisatie van een uitvaartbeurs, ging meelopen in enkele crematoria en ontmoette op deze manier mijn huidige werkgevers van De Vlinder Uitvaartwinkel- en verzorging. We raakten in gesprek en het klikte. Voor ik het wist ging ik met ze mee op pad en inmiddels ben ik bijna een jaar bij hen in dienst.
De Vlinder Uitvaartverzorging is een kleine onderneming en nabestaanden kiezen er zelf voor om van onze diensten gebruik te maken. Het zorgt ervoor dat er van begin af aan vertrouwen is. Daardoor ontstaat er een bijzondere band. Vaak ben je een tijdje écht onderdeel van een familie. Mensen stellen zich onvoorstelbaar snel open. Hierdoor krijg je de gelegenheid te doorgronden wat belangrijk voor iemand is. Door mensen aan de hand mee te nemen en door te vragen over het hoe en waarom, hoop ik ze te helpen om de juiste keuzes te maken. Soms willen nabestaanden niet spreken tijdens een uitvaart, omdat ze de woorden niet kunnen vinden of omdat ze bang zijn hun emoties niet de baas te kunnen in de aula. Door met ze in gesprek te gaan, komen de woorden vanzelf. Ik kan deze woorden voor hen op papier zetten en voordragen in de aula waardoor het afscheid toch persoonlijk wordt. Daar waar nodig probeer ik dus een verlengstuk te zijn voor de mensen. Aanvankelijk zag ik er tegenop om voor een volle aula mensen toe te spreken. Nu vind ik het heel bijzonder om te merken dat ik nabestaanden raak met de woorden die ik aan hun verdriet heb gegeven. Het doet heel veel met me als ik zie en voel dat mijn woorden in een aula binnenkomen. Mensen een stukje op weg kunnen helpen in een moeilijke periode in hun leven zorgt voor de zingeving die ik in de evenementen miste.”
Enkele maanden geleden maakte Kim Pors met een familie ‘a trip down memory lane’ voorafgaand aan de plechtigheid. Met een rouw-volkswagenbusje reed ze over het fabrieksterrein van de Van Nelle Fabriek. De overledene had een groot deel van zijn arbeidsjaren voor Van Nelle gewerkt.
Auteur: Thessa Lageman
