Dit interview is eerder gepubliceerd in Vakblad Uitvaart van juni 2018.
Nette Scheepstra
Muziek kan ook een waardevolle rol spelen in de periode na de uitvaart. Dat ontdekte Nette Scheepstra na het overlijden van haar man. Nu trekt ze met een eigen band het land in met ‘het gedenkconcert’. Muziek als nazorg. “We maken een gedenkwaardig moment dat helpt in het leven met rouw.”
“Ik ben wat je noemt ervaringsdeskundige. Na de dood van mijn man in 2010 schreef ik me in voor een theatercursus. Daar kregen we de opdracht onszelf te laten zien. Ik voelde dat ik moest zingen en koos een nummer van The Cranberries. Wat er gebeurde was totaal onverwacht. Het werd muisstil, ik werd emotioneel en de aanwezigen raakten in gesprek over wat ze hadden gehoord. Er werden verhalen en ervaringen gedeeld. De muziek zorgde voor verbinding.
Ik merkte dat ik met zingen in contact kwam met mijn emoties. En dat ik daarmee dus ook anderen kon helpen. Het helpt bij het verwerken van het verdriet en koestert de herinnering. Overledenen worden niet doodgezwegen maar krijgen zo een plaats in ons leven. Het gedenkpopconcert werd de vorm.Via Facebook deed ik een eerste oproep om de behoefte te peilen. Er kwamen reacties en iemand bood spontaan een zaaltje aan voor een eerste optreden. Inmiddels hebben we vier gedenkpopconcerten georganiseerd. We brengen alleen maar verzoeknummers. Vanzelfsprekend is dat vaak de favoriete muziek van de overledene. Maar juist ook de muziek die de nabestaanden na aan het hart ligt. De ideale ‘setlist’ bevat zo’n 18 nummers: twee keer drie kwartier. In de pauze en achteraf komen de gesprekken op gang.
Met de vier bandleden moeten we steeds nieuw repertoire instuderen. Natuurlijk worden de bekende nummers van Claudia de Breij, Maaike Ouboter en Andrea Bocelli aangevraagd. Maar de laatste keer was daar ineens You’ll never walk alone. We moeten keuzes maken om een verrassende avond samen te stellen die ook in genres in balans is. Ingetogen liedjes naast vrolijke en meer ‘up-tempo’ nummers. Zelfs ‘Mama’ van Heintje hebben we in het originele arrangement gedaan omdat het goed in het geheel van die avond paste. Naast de muziek is er plaats voor een gedicht of worden beelden vertoond. Zo wordt het een complete avond die herinnert aan de overledene en ruimte laat voor de emoties van de aanwezigen.
Bijna alle verzoeken zijn bijzonder, door het verhaal erachter. We werden gevraagd het nummer ‘Hope there’s someone’ te spelen. Het was gedraaid tijdens de begrafenis van een jongen die door zelfdoding om het leven kwam. Zijn vriendin werd later door haar dansdocente toevallig gevraagd er op te dansen. Dat was moeilijk, maar werkte uiteindelijk bevrijdend. Tijdens het gedenkpopconcert heeft ze er met twee vriendinnen op gedanst.
We hebben akoestisch gespeeld voor een groep van 25 mensen. Maar ook met de hele band voor een zaal met bijna tweehonderd gasten. Het voelt als een enorme eer. Soms is het bijna te groot om er deelgenoot van te zijn. Aan de reacties te merken, zijn we geslaagd in onze missie: het creëren van een rouwmoment en een nieuwe herinnering. Wij spelen soms wel tien jaar na het overlijden – ook dan vervult muziek weer een verbindende rol. Voor de nabestaanden leeft de herinnering aan de overledene voort.”
Auteur: Arthur Schiphorst
