Door Patty Duijn
Daar zit ik, stil en alleen. Of nee, ik ben niet alleen. Jij bent er ook en toch voel ik je niet. Jij ligt op de grond met een groot wit laken over je heen gedrapeerd. Je gezicht is bedekt met het doek en ik voel de behoefte het vrij te maken. Dat oogt minder benauwd. Hoewel ik heus besef dat het feitelijk
niet uitmaakt. Nadat ik je ogen heb gesloten, want dat gluren vind ik niets, ga ik zitten op een rood krukje met wielen dat ik in de ruimte zie staan. Voor ik ga zitten twijfel ik. Ik kijk naar twee grote voetafdrukken die diep op het zitvlak van dit rode krukje staan gedrukt. Ik realiseer me heel goed waar ik naar kijk. Het zijn jouw laatste voetafdrukken. Gelukkig is het touw dat je hebt gebruikt reeds meegenomen door het forensisch team van de politie. Deze lieve mensen die mij opvingen en die ik later heb uitgezwaaid. En zo zit ik daar stil en alleen bij jouw levenloze lichaam. Jij mijn ‘stiefbroer’. De stilte is vreemd. Hij is niet herkenbaar in combinatie met jou.
Zittend op die rode kruk, en wachtend op mijn collega’s, rol ik een beetje onwennig heen en weer over de cementen vloer van deze ruimte. Aftastend wat de juiste afstand voor mij is tot jou, deze situatie en invoelend wat er met mij gebeurt. Ik stel mezelf de vraag: Pat, wat doe je daar eigenlijk? En ik spreek hardop tegen mezelf: “Je was op weg naar Amsterdam om daar als trotse moeder de voorstelling van je zoon te bewonderen. Jouw andere zoon en schoondochter daarbij aan je zijde. En na dat ene belletje in de trein is de wereld niet meer hetzelfde. Nu zit je hier, op die rode kruk op een cementen vloer, kijkend naar hem. Wat een slechte film.”
Als ik verder van je weg ga zitten voelt het of ik je alleen laat. Als ik dichterbij kom voelt het onwerkelijk en drukkend. Ook gaan er veel gedachten en gevoelens door mij heen. Van enorme kalmte
en rust schiet ik naar boosheid, verbazing, teleurstelling, verdriet en begrip. En dat alles door elkaar heen zonder enige volgorde te herkennen om altijd weer te eindigen bij rust en kalmte. Daar herken ik mezelf in. En ik weet dat ik daarop kan en mag vertrouwen. En dan weet ik ook dat ik op dat moment wel in een heel slechte film zit en toch op de juiste plek ben.
Tijdens deze begeleiding stel ik mezelf op ieder moment de vraag: sta ik op de juiste plek, zowel de letterlijke plek als de figuurlijke? Daarbij de overdenking: handel ik vanuit de juiste rol en ben ik er zuiver in? In deze periode heb ik in iedere vezel van mijn lijf ervaren wat het is om gesteund te worden door een team. Zij die mijn begeleidersrol vervulden als ik de plek nam van moeder voor mijn kinderen, stiefzus was, tante wilde zijn voor zijn kinderen, om daarna weer vol vanuit mijn kracht de plek van begeleider in te nemen.
Het was topsport om zo te schakelen en het vroeg lef zo kwetsbaar en eerlijk te zijn naar mezelf en mijn team. En zo kon ik telkens bij momenten de juiste plek innemen.
Plek; een woord met slechts vier letters en een grote, wisselende betekenis. Ken jij jouw plek?
Deze column werd gepubliceerd in Vakblad Uitvaart, januari/februari (1/2023).
Patty Duijn is rouwdeskundige, uitvaart-begeleider en ‘rouwdoula’ en geeft leiding aan Team Patty Duijn.
