De uitvaartwereld leert iedere dag.
Althans dat hoop ik. Want zoals ook weer tijdens het symposium De Groene Dood naar voren kwam, er verandert veel rondom de Wet op de lijkbezorging. Naast begraven, cremeren, natuurbegraven wordt er gesproken over resomeren en veraarden. Interessante
ontwikkelingen, ook vanuit zakelijk perspectief. Ontwikkelingen die ook vragen om het bijscholen van de mensen werkzaam in onze branche. En eigenlijk vind ik, dat ieder mens moet blijven leren.
Het leven vraagt veel, verandert in hoog tempo. Het is dan ook goed, te reflecteren op wat jij doet in je dagelijks leven. Een van mijn uitspraken is ‘ga af en toe eens voor de spiegel staan, kijk eens kritisch naar jezelf’. Zelfreflectie is spannend en eng, soms kom je er stevig achter, dat je iets niet kunt, of niet zo goed kunt. Leren is dan hulp durven te vragen. Al maakt dat je afhankelijk van iemand anders. Hulp vragen zien we soms als zwakte. Terwijl ik echt oprecht denk, dat hulp vragen je sterker maakt.
Vroeger werkte ik voor een Amerikaans bedrijf, daar was het normaal, om jaarlijks een opleiding of workshop te volgen. Enerzijds op inhoud. Anderzijds om jezelf te ontwikkelen. Op persoonlijk gebied. Het is dat ik niet voldoende middelen heb binnen mijn uitvaartstichting, maar ik zou zo graag zien, dat ik ieder teamlid dit jaarlijks zou kunnen aanbieden. Ik probeer nu elk jaar mijn team en vrijwilligers, een workshop of training te bieden. Denk bijvoorbeeld aan de ‘taal van rouw’ of ‘rouwrituelen’. Als ik naar Nederland kijk, dan zie ik dat er ruim 200 verschillende culturen samenleven in ons mooie land. En bij culturen horen rituelen, taal en gebruiken, die soms voor ons onbekend zijn. Mooi hoe opleidingsinstituten in de uitvaartbranche hier themadagen en workshops voor organiseren.
En leren is ook lezen, je kennis verbreden door een podcast bijvoorbeeld. Zo hoorde ik van de podcast genaamd ‘Podkist’ gemaakt door Brenda Matthijsen van de Rijksuniversiteit Groningen. Er worden meer podcasts gemaakt, die je terwijl je aan het wandelen bent, of als je in de auto of de trein zit, kunt beluisteren.
Stilstaan in een wereld die continue in beweging is, stilstaan in een leven, waar verandering een sleutelwoord is, stilstaan … dat kan niet meer. Ik geloof dat je als mens nooit uitgeleerd bent. Leren is ook in verbinding staan met iemand anders, luisteren naar de ander. Juist dat is iets, wat door de vluchtigheid, de gevulde agenda, het drukke leven en overal bij willen horen, moeilijker lijkt te worden.
Dit jaar heb ik mijzelf een cadeau gegeven. Een vierdaagse training in een Abdij in Brugge, over waarde gedreven leiderschap. Samen met een aantal andere bestuurders, gaan we aan de hand van Europese tradities in leiderschap, op zoek naar onze eigen stijl van leiderschap. In een omgeving, waarin de tradities, de cultuur maken dat je in deze paradoxale tijd, de complexe uitdagingen
van onze samenleving aan kunt gaan.
Geloof me, alles wat er gebeurt maakt dat ik ook in mijn werk van heel dichtbij voel en ervaar, wat het is om verantwoordelijk te zijn voor een Joodse begraafplaats enerzijds en een Islamitische begraafplaats anderzijds. En dat dit voor mij betekent, dat ik soms ‘op eieren loop’ en vanuit mijn hart blijf werken. Maar ook leert mij dit om niets als vanzelfsprekend te zien. Aandacht, kennis
van de geschiedenis, luisteren naar mijn medemens, is hier sterk aan de orde.
Zelf probeer ik, door mijn rol als spreker, als gastdocent, ook anderen wat te leren. Door te delen, door te zaaien, door te inspireren. Want ik ben ervan overtuigd, dat als je anderen wilt inspireren, je eerst zelf geïnspireerd moet zijn. Daarom lees ik veel en luister vooral. Veel wijsheid gewenst!
Deze column van Anita van Loon werd gepubliceerd in Vakblad Uitvaart, mei/juni (3/2024).
Anita van Loon is directeur van Uitvaartstichting Hilversum.
