Door Patty Duijn
In ons vak gaan wij allemaal voor een 100 procent uitvoering en maximale beleving. Daar streeft eenieder naar. Althans dat is mijn veronderstelling en vooral ook mijn hoop. Hieraan ten grondslag ligt natuurlijk het feit dat een afscheid maar één keer gedaan kan worden en daarmee de mogelijkheid van een herkansing niet kent. Een hoge lat die, hoe je het ook wendt of keert, altijd latent in ons brein aanwezig is. Met mijn team streef ik naar het maximale voor families en de kring van rouwenden. Maar ook wij zijn mensen en natuurlijk gaat er achter de schermen wel eens iets minder soepel. Het zijn situaties waarbij direct geschakeld moet worden om iets dat krom is weer recht te trekken. Vaak doen we dit zo professioneel dat een familie het niet eens merkt of dat het zo gekeerd wordt dat het ‘geheel past bij de overledene’. Komt het je al bekend voor?
De situaties zijn divers. Denk aan een rouwwagen die besteld is voor een verkeerde dag, of diezelfde rouwwagen die geheel buiten ieders schuld om met een kapotte motor aan de kant van de weg komt te staan. Die keer dat de koster het verkeerde muziekstuk instart of dat moment wanneer de lift het begeeft. Ik zat met familie en overledene opgesloten. Na een half uur selfies maken door en met de kleinzoon die het ‘te gek vond’, werden we gered. Zes goed gevormde brandweermannen kwamen om ons horizontaal en boven het hoofd uit de liftschaft te tillen. Of die keer misschien waarbij het rouwvervoer aankomt zonder de overledene. Oeps, vergeten mee te brengen uit de gekoelde ruimte. Alles natuurlijk heel mooi, sereen, met een glimlach en zonder restschade opgelost, maar toch, vervelend is het wel op dat moment.
Maar het meest gênante ‘Bridget Jones’ moment dat me eeuwig bijblijft, was die keer dat ik naar het noorden van Nederland mocht afreizen om daar een familie bij te staan. Een fijne week ontstond en alles verliep als vanzelf. De dag van het afscheid evenzo. Mooi weer, de tuin werd klaargemaakt voor een prachtige ceremonie, de cateraar deed wat was afgesproken en ook het verhuurbedrijf en de bloemist waren op tijd. De familie was ‘blij, ontspannen en had er zelfs zin in’. Kort gezegd; alles verliep vlekkeloos. En toen gebeurde het. Het meest gênante moment ooit. Op de grond lag een boeket. Het lag daar niet naar mijn zin en ik besloot hem ergens anders neer te leggen. Bij het bukken hoorde ik een geluid dat ik nooit eerder had gehoord. Mijn broek scheurde van boven naar beneden. En juist deze broek zat het allermooist met string. Het beeld op het netvlies is nu vast compleet. De familie moest heel hard lachen en zei: ‘Dit regelt Piet toch ook nog even mooi zeg. Een knappe vrouw aan zijn kist in blote kont, geweldig!’ Ik lachte als een boer met kiespijn en troost mezelf met de gedachte dat we in ieder geval de maximale beleving weer hadden bereikt.
Deze column werd gepubliceerd in Vakblad Uitvaart, oktober (9/2020).
Patty Duijn is rouwdeskundige, uitvaart-begeleider en ‘rouwdoula’ en geeft leiding aan Team Patty Duijn.
