Door Nicoline Zemering
Op het moment dat ik dit schrijf is de VTU Uitvaart Vakbeurs net achter de rug. Na zes jaar eindelijk weer uitgebreid kunnen struinen langs de 233 deelnemende toeleveranciers van de uitvaartbranche. Wat waren voor begraafplaatsen interessante ontwikkelingen sinds 2016?
Met stip op nummer één staat wat mij betreft het groeiende belang van duurzaamheid. Daarin past de lobby voor resomeren als meest duurzame vorm van lijkbezorging. Interessant was de opstelling op de beurs van een complete resomeerinstallatie. Er gaat niets boven ‘look en feel in real life’.
De kartonnen wegwerpkist, waarmee het lichaam – uiteraard gewikkeld in een ecologisch verantwoorde lijkwade – makkelijk de tank ingeschoven kan worden, stond ook al te pronken. Uiteraard werden ook de conclusies uit het TNO-onderzoek naar de milieueffecten van de diverse methoden van lijkbezorging getoond. Een fraai staaltje ‘cherry picking’ ten gunste van resomeren, zoals ik in mijn vorige column analyseerde. Op een aantal locaties in den lande staan resomeerinstallaties klaar voor gebruik. Wat jammer nou dat het indienen van het wetsvoorstel voor modernisering van de Wet op de lijkbezorging is uitgesteld tot de eerste helft van 2024. Wie weet hoe de wereld er tegen die tijd voor staat?
De elektrische crematieoven en rouwvervoer met een elektrisch of ten minste toch hybride wagenpark zijn ook niet meer weg te denken. Het is een enorme open deur dat deze ontwikkeling, die al langer gaande was, ontzettend aan belang heeft gewonnen sinds de op hol geslagen gasprijzen door de oorlog in Oekraïne. Hoewel de hamvraag hier is hoe groen de gebruikte stroom wordt opgewekt. Ook elektriciteit kan ‘grijs’ zijn of wel opgewekt in kolen- en gascentrales.
Veel duurzame kisten vond ik een lust voor het oog. Je zou er bijna dood voor willen gaan. Hoewel je dat van de lompe myceliumkist nu juist niet kunt beweren. Ontwikkeld voor duurzaam begraven, maar inmiddels zo over-gehypet dat het nieuwswaarde heeft om dit product onzinnig genoeg ook voor cremeren aan te prijzen.
Natuurbegraven past ook naadloos in de duurzaamheidstrend. In eerste opzet was het idee van natuurbegraven nog zo eerlijk en heerlijk puur. Toen natuurbegraven een hit bleek, werd het voor reguliere begraafplaatsen onweerstaanbaar om verwaterde vormen als natuurlijk begraven te ontwikkelen. Ach, het draagt allemaal bij aan de vraag naar en bewustwording van een milieuvriendelijkere uitvaart.
Ergo, het dient het goede doel.
Voor de goede verstaander: ik ben voor natuurlijk begraven. Als ik doodga, kies ik natuurlijk voor begraven. En uiteraard dan zo duurzaam mogelijk. Zonder drukwerk, op een begraafplaats dicht bij huis, alleen ik ga met de auto en de uitvaart is in kleine kring. En na het ter aarde bestellen kunnen ze dan op mij proosten en mijn leven vieren met vegetarische bitterballen op recyclebare disposables. Zo min mogelijk graag, dus voor het nuttigen van de champagne mag je van mij je eigen flûte meenemen.
Nu ga ik zelf het glas heffen op deze laatste column.
Ik heb gezegd wat ik te zeggen heb vanuit mijn diepgevoelde passie voor begraafplaatsen. Het ga jullie en de wereld goed.
Deze column werd gepubliceerd in Vakblad Uitvaart, oktober/november (8/2022).
Nicoline Zemering is directeur van begraafplaats Rhijnhof in Leiden.
