Nooit eerder werd zo’n beroep gedaan
op mijn kennis, kunde, intuïtie en expertise.
Nooit eerder kon ik me niets voorstellen van
een situatie waar iemand zich in bevond.
Nooit eerder had ik me op dit niveau moeten
begeven. Nooit eerder zei ik tegen jou:
ik hoop dat dit jou bespaard blijft.
Een melding bereikt ons. Mijn collega vertelt mij: een leven dat veel te jong eindigt. Gevonden door politie, lichaam vrijgegeven en doodsoorzaak: verhanging/suïcide. Gescheiden ouders die separaat door de politie zijn geïnformeerd. Moeder belt ons met de vraag wat te doen en of wij kunnen helpen. Direct heb ik vragen: wat is de gezinssamenstelling, zijn de ouders op goede voet, wat is de primaire behoefte van het gezin? Mijn collega informeert verder en het beeld dat bij mij ontstaat, is een gezin dat bekend is bij en met de GGZ. Er is geen contact tussen ouders, vier kinderen. Waarbij twee samenwonend wegens een zorgreden. Mijn collega geeft aan dat de vader ons inmiddels ook heeft gebeld en veilig wil stellen dat we niets zonder hem doen. Het is mij duidelijk dat er veel speelt. We spreken af met beide ouders om aan tafel met zijn allen verder te praten.
Dan weer de telefoon. Een van de kinderen heeft zich opgesloten en is niet bereikbaar. De situatie escaleert en moeder vraagt wat ze moet doen. Ik geef duidelijk aan dat dit niet aan ons is en ik adviseer haar contact op te nemen met haar reguliere kanaal binnen de GGZ. De moeder geeft aan dat die niet willen komen. Ondanks dat ik haar graag zou willen helpen en ik de escalatie aan de
andere kant voel, geef ik consequent aan dat dit niet ons terrein is en zij bij de crisisdienst moet zijn. Kort daarna belt ze weer: mijn dochter is gesprongen. Twee jonge levens in één gezin binnen
twaalf uur. Hoe dan? Wat is en moet er gebeurd zijn? Heb ik iets gemist? Had ik iets kunnen doen?
Twee zusjes naast elkaar in onze suite. Hoe ga je ouders begeleiden bij het weerzien van twee overleden kinderen en dan ook nog eens waarbij het gezin geen harmonie kent. Ieder ‘kamp’ zijn eigen
verhaal en waarheid. Zijn eigen manier van geloof, hoop en liefde. De afscheidsweek is een eb en vloed van emoties. Het is meedeinen op alles dat komt en gaat. Vader en moeder krijgen ieder een eigen contactpersoon uit mijn team en ik als mediator tussen hen in. Waar de mogelijkheid ontstaat, pak ik de schaarse gezamenlijkheid voor het nemen van noodzakelijke beslissingen. We maken twee kaarten: we houden een crematie met moeder en haar genodigden en later in de tijd een begrafenisritueel met vader en zijn genodigden. Niemand wint. Iedereen verliest. Het mooiste moment was het gezamenlijk sluiten van de manden.
Dit soort meldingen wens ik niemand toe. Het woord ‘nederigheid’ komt bij me boven. Het helpt er zachter naar te kijken zonder oordeel. Want eerlijk: als je zo verscheurd raakt in of door het leven wat zou jij dan doen?
Deze column werd gepubliceerd in Vakblad Uitvaart, mei (4/2022).
Patty Duijn is rouwdeskundige, uitvaart-begeleider en ‘rouwdoula’ en geeft leiding aan Team Patty Duijn.
