Door Patty Duijn
Wat is ze wonderschoon. Een meisje met diep zwarte krullen, licht rode lipjes en een prachtig getinte huidskleur. Ze ligt op het voor haar veel te grote bed van haar ouders. Gelegen op een mooi dekentje en gewikkeld in een zachte doek. Ze is zo ontzettend mooi. De aanblik ontroert mij en het verdriet van de ouders raakt mij. Vader is naast haar gaan zitten op het bed en waakt zoals je zou wensen dat iedere vader waakt over zijn dochter. Hij beschermt haar, al is er op dit moment niets om haar tegen te beschermen. Wanneer onze blikken elkaar kruisen zie ik dat zijn oogwit rood doorlopen is. Zijn meisje … ’waarom nou mijn meisje Patty?’ kermt hij zacht waarbij er een dikke traan, rollend over zijn wang, waarneembaar is.
Stilte ontstaat en ik golf er op mee. Het is het enige kloppende antwoord op zijn vraag. Hoe lang we daar zo zitten, weet ik niet. Het was de tijd die nodig was. Dan komen er klanken en begint hij te vertellen. Het hele verhaal over zijn meisje rolt uit zijn mond. Zijn ogen glimmen als hij vertelt over de tijd met haar en ook zijn rug wordt gestrekt. Zijn trots spreekt uit alles; verbaal en non-verbaal. De energie in de kamer verandert er voelbaar door en blijkbaar is dat precies de ruimte die zijn vriendin nodig had om er ook bij te komen zitten. Ze kruipt dicht tegen haar vriend aan. Ook voor haar is hij de rots in de branding. En zo zitten ze samen dichtbij hun meisje. Ze raken haar handje aan. Wrijven zacht tegen haar wangetje en beginnen, na wederom een periode van stilte, zachtjes met
vragen stellen. Hoe nu, wat nu, wat kan en hoe gaan we om met haar tweelingzusje. En nog zoveel vragen meer.
We creëren ruimte om verder te praten en in de woonkamer tonen ze me foto’s en video’s van hun meisjes. Twee van die mooie meisjes, identiek qua uiterlijk. En dan zie ik haar, het zusje. Met luid
geluid komt ze de kamer binnen. Het is alsof het meisje dat ik net ontmoette, zo van het bed is afgestapt. Het verwart en confronteert mij al. Hoe moet dit dan wel niet zijn voor intimi en voor het mooie meisje zelf dat hier rondhuppelt? Zij die zich niet bewust is van de impact die gaande is, maar het wel voelt.
De ouders kleden deze meisjes hetzelfde, en dus ook nu. Zelf ben ik daar, als tweelingmoeder, geen voorstander van. Het benadrukken van het individu vind ik belangrijk. Maar buiten het delen van mijn kennis, kunde en het geven van mijn advies wanneer gevraagd, is het besluit aan de ouders. En zo is het huppelende meisje van 2,5 jaar op de dag van het afscheid van haar zusje, hetzelfde gekleed. Twee wonderschone meisjes gekleed in een crème wit jurkje met borduursel. Eén meisje ligt stil in haar mandje omringd door knuffels en de ander hangt aan mijn rok en wil
van alles met me doen. Mijn brein is verward en als rouwdeskundige heb ik er een mening over. Maar voor deze ouders is het goed in het nu. Dit is de vorm zoals zij het willen en welke troost geeft. Ik golf mee en doe wat ik kan om alles zo zacht en zo eerlijk mogelijk te laten zijn in het hier en nu. En wat de impact zal zijn voor dit mooie meisje later? De tijd heeft het antwoord…
Deze column werd gepubliceerd in Vakblad Uitvaart, juli/augustus (4/2023).
Patty Duijn is rouwdeskundige, uitvaart-begeleider en ‘rouwdoula’ en geeft leiding aan Team Patty Duijn.
